Επικήδειος Λόγος Ηλιόδωρου Τσακόπουλου

Επικήδειος λόγος του Νίκου Δελφάκη στην κηδεία του πρώην προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Ηλιόδωρου Τσακόπουλου.

Κατευοδώνουμε σήμερα τον Ηλιόδωρο Τσακόπουλο.

Οι δικηγόροι τον εκλεκτό συνάδελφό τους και Πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου. Τα μέλη και οι φίλοι του Φιλοτεχνικού τον διατελέσαντα και Πρόεδρο του Σωματείου αυτού. Κι εμείς, οι τωρινοί εκπρόσωποι του Δήμου μας, τον για δύο θητείες εκλεγέντα δημοτικό σύμβουλο και τον Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου των ετών 1966 – 1967, μέχρι την αναγκαστική παύση από τη θέση αυτή τον Απρίλιο 1967.

Ο Ηλιόδωρος Τσακόπουλος ήταν, αναμφισβήτητα, μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα και πάντως όχι τόσο συνηθισμένη περίπτωση ανθρώπου, τουλάχιστον για τα όρια της μικρής μας πόλης. Κατάφερε να συνδυάσει, κατά τρόπο ιδανικό, την ιδιότητα του οικογενειάρχη, του επιστήμονα και επαγγελματία, του ανθρώπου που ενδιαφέρεται και ασχολείται με τα δημόσια πράγματα, αλλά, θα έλεγα, και του πνευματικού ανθρώπου.

Άριστος επιστήμονας και συνεπέστατος επαγγελματίας, σε μια εργασία δύσκολη που απαιτεί ατελείωτες ώρες ενασχόλησης. Παράλληλα βαθύς γνώστης της Ιστορίας της χώρας μας, μίλαγε με βαθύτατο σεβασμό για όσους συμπατριώτες μας είχαν μετάσχει στις πολεμικές περιπέτειες που είχε η πατρίδα μας και έκλινε με ευγνωμοσύνη το κεφάλι όταν συναντούσε κάποιον απ΄ αυτούς, ακόμα και τον πιο απλό.

Επιπλέον ένας έντονα πολιτικοποιημένος άνθρωπος, με την πραγματική και όχι την τρέχουσα έννοια του όρου, απόλυτα ενημερωμένος, υπεύθυνος και ενεργός πολίτης, με απεριόριστη και συνεχή κριτική σκέψη. Στις πολιτικές του απόψεις επηρεασμένος από τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου και τον Αλέξανδρο Σβώλο, θεωρούσε παράλληλα ότι η χώρα είχε την τύχη να έχει στην πλέον κρίσιμη περίοδο πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο τον «μέγα Βενιζέλο» όπως τον αποκαλούσε στις σχετικές συζητήσεις.

Μαχητικός υπερασπιστής του δημοκρατικού πολιτεύματος, πίστευε ότι δεν νοούνται δικαιολογίες για εκπτώσεις από τις συλλογικές και ατομικές ελευθερίες που αυτό συνεπάγεται, πάσχιζε για την καλύτερη λειτουργία των θεσμών του και αντιπάλευε κάθε μορφή τυραννίας και ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Με τα δεδομένα αυτά η ανάμιξή του στα κοινά της πόλης ήταν αυτονόητη και στις δημοτικές εκλογές του 1964 θέλησε να συνεισφέρει στο τιτάνιο έργο της αναμόρφωσης της Τρίπολης, το οποίο επιτελείτο την περίοδο εκείνη με Δήμαρχο τον Τάσο Σεχιώτη.

Εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος και ακολούθως Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου. Δημοτικός Σύμβουλος εκλέχτηκε και στις δημοτικές εκλογές του 1975, στην μειοψηφία αυτή τη φορά, ενώ διετέλεσε για μικρό διάστημα, αρχές του 1967, Πρόεδρος του ΦΙΛΟΤΕΧΝΙΚΟΥ, ένα σωματείο που αγαπούσε ιδιαίτερα και από το οποίο είχε την τύχη να τιμηθεί το 2000.

Η έντονη δραστηριότητά του διακόπηκε απροσδόκητα πριν πεντέμισυ χρόνια, λόγω της γνωστής περιπέτειας της υγείας του, κατά την οποία βρήκε δίπλα του ακοίμητο φρουρό την αγαπημένη του σύζυγο, την κυρία Λούλα και ακλόνητους συμπαραστάτες τα τρία παιδιά τους την Ελένη, τον Παναγιώτη και τον Ηρακλή, προς τους οποίους εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια.