Επικήδειος λόγος από το Νίκο Δελφάκη στην κηδεία του πρώην Δημάρχου Παναγιώτη Αλεξόπουλου
Κατευοδώνουμε, σήμερα τον Παναγιώτη Αλεξόπουλο.
Όλη η Τρίπολη αποχαιρετά τον Παναγιώτη Αλεξόπουλο. Γενιές παιδιών τον τρυφερό και αξιαγάπητο γιατρό των παιδικών μας χρόνων. Οι ορειβάτες τον εμπνευστή και πρωτοπόρο ιδρυτή του Ορειβατικού Συλλόγου. Τα μέλη και οι φίλοι του Φιλοτεχνικού το ιδρυτικό του μέλος. Οι γιατροί τον εκλεκτό συνάδελφό τους. Παράδειγμα προς μίμηση για τους νεώτερους ο τρόπος με τον οποίο άσκησε το λειτούργημα του γιατρού. Και όλη η Τρίπολη αποχαιρετά τον Δήμαρχο της τετραετίας 1975-1978.
Ο Παναγιώτης Αλεξόπουλος, δεν ήταν από τους ανθρώπους εκείνους που πέρασαν, απλώς, κάποια στιγμή από δίπλα μας. ΄Εζησε ουσιαστικά, έχοντας έντονη την αίσθηση του καθήκοντος της κοινωνικής συμμετοχής, αλλά και της ανιδιοτελούς προσφοράς προς το κοινωνικό σύνολο, της προσφοράς στον συνάνθρωπο.
΄Ασκησε με επιτυχία την ιατρική επί σειρά ετών. Είχε την άποψη ότι το ύψος των εισοδημάτων δεν είναι το μοναδικό και πάντως το κυριότερο κριτήριο για την επαγγελματική επιτυχία. ΄Ετσι, η αμοιβή του δεν ήταν εκ των προτέρων προσδιορισμένη - ανάλογη με το ιατρικό περιστατικό, αλλά ανάλογη των περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων της οικογένειας και πολλές φορές καμία.
Με πρωτοπόρα, για τα τότε δεδομένα, περιβαλλοντική ευαισθησία και αγάπη για τη φύση συνέλαβε νωρίς την αξία που είχε για την περιοχή μας και τους ανθρώπους της το βουνό Μαίναλο και η επαφή των κατοίκων μ΄ αυτό. Εργάστηκε, έτσι, για την ίδρυση του Ορειβατικού, τη διάνοιξη του δρόμου προς την Οστρακίνα και τη δημιουργία του καταφυγίου.
Ανήσυχο πνεύμα, άνθρωπος με πνευματικά ενδιαφέροντα, δεν ήταν δυνατόν να αποδεχθεί την πνευματική - πολιτιστική ερημία και αποχαύνωση που υπήρχε στην Τρίπολη και το 1964 ήταν απ΄ αυτούς που πρωτοστάτησαν στην ίδρυση του Φιλοτεχνικού. Προεξάχουσα και καθοριστική η συνεισφορά του, ως Δήμαρχος πλέον το 1977, στη δημιουργία των εντευκτηρίων του ΦΟΤ.
Αντελήφθη την ανάγκη να συνεχιστεί το τιτάνιο έργο της αναμόρφωσης της Τρίπολης, στο οποίο είχε επιδοθεί την περίοδο εκείνη ο τότε Δήμαρχος Τάσος Σεχιώτης και αν και δεν ανήκαν στην ίδια πολιτική παράταξη, στις δημοτικές εκλογές του 1964 συμμετείχε ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με επικεφαλής τον Τάσο Σεχιώτη και εκλέχτηκε, με μεγάλη διαφορά, πρώτος δημοτικός σύμβουλος.
Το 1975 εκλέχτηκε με μεγάλο ποσοστό Δήμαρχος Τριπόλεως, θέση που διατήρησε μέχρι το 1978. Θεωρούσε ότι η κορυφαία προσφορά του ήταν η απόφαση που έλαβε επί Δημαρχίας του το δημοτικό συμβούλιο για τη διάσωση του Μαλλιαροπουλείου Θεάτρου.
Ως χαρακτήρας ήταν προσηνής, ανοιχτόκαρδος, γνήσια λαϊκός άνθρωπος, χωρίς σοβαροφάνεια, με ήθος και υψηλό φρόνημα. Είχε πάντα έναν καλό λόγο ν’ απευθύνει σε όλους. Το ανεξάντλητο χιούμορ του, που ευτυχώς καταγράφηκε στα βιβλία που εξέδωσε με τους τίτλους «όσα θυμήθηκα» και «όσα ξέχασα», αλλά πολλές φορές και ο αυτοσαρκασμός του, ήταν βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της συμπεριφοράς του. Τα χρησιμοποιούσε ως έναυσμα για μια ανθρώπινη και ουσιαστική προσέγγιση με τους άλλους.
Είχε την τύχη να τιμηθεί εν ζωή από τα δύο σωματεία που αγάπησε περισσότερο. Το 2000 ο Φιλοτεχνικός και πρόσφατα ο Ορειβατικός τίμησαν την προσφορά του και ύψιστη διάκριση απετέλεσε η ονομασία του καταφυγίου της Οστρακίνας σε καταφύγιο Παναγιώτης Αλεξόπουλος.
Σε σένα κυρία Αιμιλία που υπήρξες μια τρυφερή και αφοσιωμένη σύντροφος και σε εσάς τους στενούς συγγενείς του, εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια.
